Popełniłam książkę

Napisałam książkę. Jakieś trzysta czterdzieści tysięcy znaków, sześćdziesiąt tysięcy słów. Przeprowadziłam około dwadzieścia rozmów na żywo, kilkanaście wypowiedzi przez Internet i telefon. Spędziłam kilkadziesiąt godzin na wywiadach, z których każdy z nich miał trwać tylko godzinę  – czasem trwał pięć. Uśmiechnęłam się jakieś milion trzysta czterdzieści pięć razy podczas rozmów, czytania fragmentów, pisania. Kilkadziesiąt razy miałam ściśnięte gardło i nie mogłam wykrztusić z siebie kolejnego pytania. Miałam świeczki w oczach. Zgadzałam się z moimi rozmówcami, a czasem w środku gotowałam. W końcu powstała ona – moja książka.

Jakiś rok temu otworzyłam maila, w którym widniała propozycja wydania książki. Na samym początku myślałam, że to jakaś pomyłka. Czytając to, odwróciłam się, żeby upewnić się, że to do mnie i nikt nie stoi za moimi plecami. Przeczytałam tę propozycję jeden, drugi i dziesiąty raz. Przegadałam ją z moim mężem, przyjaciółką, siostrą i mamą – jak przystało na prawdziwą kobietę. Decyzja zapadła – nie mam na to czasu, nigdy nie robiłam nic podobnego, w ostatnim czasie większość książek jakie przeczytałam dotyczyły intensywnej terapii lub pielęgniarstwa. Przepraszam, ale nie dam rady. Jakiś czas później, w mojej skrzynce znów znalazłam wiadomość odnośnie książki. Ten sam nadawca. Przemyślałam ponownie. Umówiłam się na spotkanie. W ten sposób, kilka tygodniu później zaczęły się pierwsze rozmowy o książce.

Gdybym mogła znów wybrać…

To zadecydowałabym tak samo. Tworzenie tej książki było dla mnie jedną z największych przygód w życiu. Każda, absolutnie każda rozmowa była dla mnie wyjątkowa. Każdy rozmówca, pozwolił mi wejść w jego środowisko, spojrzeć na pielęgniarstwo swoimi oczami. Chyba nigdy nie nauczyłam się tak wiele, w tak krótkim czasie. Czas tworzenia ,,W czepku urodzonych”  był dla mnie ekspresową lekcją pisania reportażu, zadawania pytań, słuchania i przede wszystkim rozumienia. Rozumienia – bez oceniania. Próbowania stawiania się na miejscu drugiej osoby.

Najpiękniejsze rozmowy wychodzą nocą.

Pisząc tę książkę, dowiedziałam się, że wieczory i noce to moje ulubione pory do rozmowy. Właśnie wtedy kiedy opada dzienne zamieszanie, miasto zasypia, rozmowy stają się bardziej magiczne. Wtedy każde zdanie nabiera innego znaczenia. Jedna z bardziej magicznych rozmów, do której często wracam w mojej głowie, odbyła się na szpitalnym oddziale. Miałam zająć tylko godzinę. Zajęłam trzy. Ze szpitala wyszłam po drugiej w nocy. Na zmianę byłam wzruszona i rozbawiona. Czasem wywiady, przeradzały się w kilkugodzinne dyskusje na tematy całkiem poboczne. Każda z rozmów ma w sobie coś wyjątkowego. Czytając poszczególne wypowiedzi w książce, mam wrażenie, że są czytane głosem mojego rozmówcy.

Miałam ochotę wszystko skasować.

Był taki moment kiedy, byłam autentycznie przerażona tym co się dzieje w moim życiu. Mam wydać książkę – ja, pielęgniarka. Czy ktoś w ogóle będzie chciał to przeczytać? Co inne pielęgniarki o mnie pomyślą? Czy to co robię komukolwiek się spodoba? Milion pytań. Masa zadań do zrobienia na już. Wracając z dyżuru siadałam do pisania. Przez kilka tygodniu nie mogłam złapać kontaktu ze światem. Siedziałam, piłam herbatę na zmianę z winem, przesłuchałam chyba wszystkie płyty Taco Hemingwaya, Dawida Podsiadło i Kuby Badach i pisałam. Tylko i aż tyle.

Najwyższa cena – emocje.

Niektóre rozdziały wychodziły w ciągu kilku dni. Inne zajmowały mi kilka tygodni. Były takie, których nie byłam w stanie przeskoczyć. Przez długi czas nie byłam gotowa, żeby wrócić do tematu śmierci, który poruszałam w moich wywiadach. Próbując to skleić w jedną całość, ciągle miałam w głowie momenty rozmów, w których i ja i mój rozmówca mieliśmy świeczki w oczach. To tak prawdziwe i żywe emocje. Były też takie fragmenty, przy pisaniu których sama siedziałam i śmiałam się do monitora.

Po napisaniu ostatniego zdania, poczułam ulgę. Wysłałam maila z gotowym plikiem i pomyślałam – /Zrobiłam to/. Zrobiłam to dla siebie, żeby sobie udowodnić, że potrafię. Zrobiłam to wszystkich tych, którzy twierdzą, że nie mam nic ciekawego do powiedzenia. Zrobiłam to dla moich bliskich, żeby mogli być ze mnie dumni. Zrobiłam to dla wszystkich tych, którzy stukali się w głowę, kiedy mówiłam, że będę pielęgniarką – żeby zobaczyli, że nie jestem tylko pielęgniarką, a aż pielęgniarką. Zrobiłam to dla młodych, żeby wybierając ten zawód, mogli wiedzieć czego mogą się spodziewać. Zrobiłam to dla tych wszystkich doświadczonych, żeby pokazać im, że nie są odosobnieni w swoich odczuciach, w pasji, w swoim rozgoryczeniu, w swoich nadziejach. Jednak zrobiłam to przede wszystkim dla Was – wszystkich tych, którzy odwiedzają to miejsce i sprawiają, że W czepku urodzona, ma szansę istnieć. Gdyby nie Wy – nigdy nie dostałabym tej propozycji i nie napisałabym książki. Gdyby nie Wy – pewnie to miejsce zarosło by jak zaniedbany ogródek.

Jeszcze przed premierą (która odbędzie się 13.02.2019 ;) ) życzę Wam, żebyście pozwolili sobie na to, żeby ta książka wzbudziła w Was tyle emocji, co we mnie podczas jej tworzenia. Życzę Wam, żebyście czuli pielęgniarstwo całym sobą. Chciałabym, żeby ta książka Was wzruszyła, wkurzyła, rozśmieszyła i skłoniła do refleksji.

To z kim widzimy się na spotkaniach autorskich w sieci Empik? ;)

PS Dla wszystkich tych, którzy nie mogą się doczekać – zapraszam do pobrania darmowego fragmentu książki

⇒

PS2 Dajcie znać w komentarzach, wiadomościach – jakie macie wrażenia, po przeczytaniu. ;)