Moja doba ma 25 h.

Wychodzę z nocnego dyżuru, przebieram się, szybki prysznic i biegnę na wykłady na kursie specjalistycznym. Ratuję się kawą. Oczy lekko się zamykają, staram się przeżyć. W  międzyczasie dostaję cztery telefony od prowadzących z uczelni. Staram się na bieżąco odpisywać i odbierać. Wracam do domu wieczorem. Chciałabym wyjść ze znajomymi. Wychodzę, ale wracam po dwóch godzinach, ledwo trzymam się na nogach. Następnego dnia o 7.00 znów zaczynam dyżur, który  przełożyłam by móc iść na uczelnię w innym dniu w ciągu tygodnia. Dostaję mnóstwo pytań pt. : czy możliwe jest pogodzić pracę ze studiami? Odpowiadam : Oczywiście, jeśli potrafisz rozciągać swoją dobę.

Praca na dwa etaty, łączenie studiów z pracą, robienie kilku kursów na raz, macierzyństwo. To normalne życie większości pielęgniarek. W naszym środowisku to żaden wyczyn spędzić 40  godzin bez snu, w ciągłym biegu. Początki są bardzo trudne, jednak z czasem wyrabia się w nas mechanizm, który pozwala przetrwać coraz więcej. Kiedy po nocnym dyżurze mogę położyć się spać, bo akurat nie mam żadnych zajęć na uczelni, kursach itp., czuję się niezwykle dopieszczona. Kiedy wieczorem mogę usiąść z książką, notatkami i herbatą mam wrażenie, że to ogromny luksus. Najważniejsze to znaleźć miejsce, do którego możemy przesuwać granice naszej wytrzymałości i od czasu do czasu umieć odpuścić. Nie jesteśmy bogami.

Z pewnością w takich sytuacjach cierpią nasi mężowie/narzeczeni/ partnerzy, nasze dzieci, rodziny i znajomi. Kiedy oni kładą się spać my zaczynamy kolejny dyżur. Kiedy w niedzielę rodziny spotykają się przy stole, my biegniemy na kolejny kurs. Kiedy nasi znajomi odsypiają imprezę, my zaczynamy notować na wykładach. Kiedy koleżanki wstawiają zdjęcia nowych, pięknych paznokci, my zaczynamy myć pacjenta. To nie są żadne wyrzuty. Każda/każdy z nas sama wybrała/wybrała taką właśnie drogę. Niektórzy ze szczerych chęci, inni z przypadku.

Nie żałuję tego, że nie mam czasu na śledzenie na bieżąco sytuacji politycznej, najnowszych trendów modowych czy kursu dolara. Nie żałuję też, że nie śpię tyle ile bym chciała. Żałuję jedynie, że moja doba nie ma 26 h. Staram się z niej wyciskać najwięcej ile się da. Robić wszystko najlepiej jak potrafię. Ścigać się z samą sobą i udowadniać sobie, że potrafię pokonać kolejne ograniczenia. Pokazać, że niemożliwe nie istnieje. Czuję, że dostaję prawdziwego kopa kiedy dostaję wiadomości o treści : /dzięki tobie, zaczynam myśleć o pielęgniarstwie/. Ogromną motywacją są też pacjenci. Wystarczy zwykłe :  /dziękuję/. Ostatnio na koniec bardzo ciężkiego dyżuru, jednak z pacjentek zapytała mnie : /kiedy znów będzie pani w pracy? Czy może pani poprosić, żeby się mną opiekować?/. Cały stres, który się we mnie skumulował w czasie 12 godzin, zszedł jak z pękniętego balona.

Być może podchodzę do tego zbyt idealistycznie, jednak według mnie pielęgniarstwo to nie tylko praca. To określony styl życia na który się godzimy. To godziny spędzone w szpitalu, na kursach, studiach itp. zamiast w domu. Pielęgniarstwo ciągle gna na przód, a my powinniśmy starać się być o jeden krok przed nim. Nie zawsze wychodzimy z dyżuru pełni spełnienia i w cudownym nastroju. Ta praca ma więcej ciemnych niż jasnych barw, ale to od nas zależy czy potrafimy to zaakceptować i czy mamy w sobie na tyle kolorów, żeby rozjaśnić wszystkie ciemności.