Czepek mi z głowy nie spadnie

Author W czepku urodzona

Published on: 19 sierpnia 2019

Published in: Szpital

Cześć. Jestem z Wami już ponad dwa lata. 13 sierpnia 2017 roku na moim blogu pojawił się pierwszy wpis pt. /Umierać przy Franku Sinatrze/. Równej półtora roku później 13 lutego 2019 roku, na księgarnianych półkach pojawiły się ,,W czepku urodzone. O niewidzialnych bohaterkach szpitalnych korytarzy”. Dziś przychodzę do Was z odpowiedzią – czy było warto? Jak zmieniły się moje poglądy na Pielęgniarstwo? Co mnie zniechęciło? Czy medialność jest dla mnie korzyścią czy przeszkodą? Jedno jest pewne. Czepek mi z głowy nie spadnie.

Jak zmieniły się moje poglądy na Pielęgniarstwo?

Na samym początku byłam przekonana, że jeśli ja będę dobrze traktować ludzi – oni będą dobrze traktować mnie. Ups. To tak nie działa. Sorry dziewczynko, obudź się. Bardzo chciałam wierzyć, że to młodzi są świeżością, która dla tego zawodu jest niezbędna. Później zawitałam na pielęgniarskie grupy i to co tam zobaczyłam było dla mnie przerażające. Hejt. Porady w stylu : /Idź na kasę do Biedronki. Tam zarobisz lepiej/. Szukałam konkretnych informacji, znajdowałam nic nie znaczące frustracje. Chciałam zobaczyć coś co udowodni mi, że ten zawód można wykonywać całe życie, czytałam o tym, że ten zawód mnie przeżuje i wypluje. Wiecie jaki jest największy problem naszej grupy zawodowej? To, że zawsze znajdziemy coś do czego można się przyczepić. Pracuje za szybko, za wolno. Jest zbyt rozgadana, jest małomówna. Za bardzo pyskata, taka niepewna siebie i tego co robi. Mimo tego jestem. Jestem, bo to co robię daje mi satysfakcję. Satysfakcję daje mi pacjent. Zwykłe /dziękuje/. Moment kiedy wiem, że zachowałam się profesjonalnie, kiedy mogłam wykorzystać to czego się nauczyłam, kiedy wiem, że dobrze reprezentuję Pielęgniarstwo.

Co wydarzyło się przez ostatnie dwa lata?

W czasie ostatnich dwóch lat próbowałam i próbuję swoich sił w kilku miejscach zawodowych. Pracowałam na intensywnej terapii o profilu kardiochirurgicznym. Próbuję swoich sił w stacji dializ, gabinecie chirurgii plastycznej czy teraz na intensywnej terapii pediatrycznej. Przez ten cały czas szukam. Szukam miejsc, w których mogę się uczyć i rozwijać. Moja najkrótsza przygoda z pracą trwała jakieś 6 godzin. Zakład Opiekuńczo – Leczniczy, warunki rodem z głębokiego PRL. Brak rękawiczek, brak podstawowego sprzętu, brak leków. Brzmi strasznie? 52 pary nieszczęśliwych, zapomnianych oczu pacjentów, karanych za swoje ułomności. Moje zasady pracy i traktowania pacjentów są nieugięte. Powiedziałam – NIE. Nie dam rady. Usłyszałam – /przyzwyczaisz się/. Nie, nie przyzwyczaję się. Nie chcę i nigdy nie chciałam przyzwyczajać się do bylejakości. I tego też życzę każdemu z Was. Walczcie o jakość. Najwyższą możliwą jakość.

Medialność i blog – przekleństwo czy błogosławieństwo?

W czepku urodzona powstała dla pielęgniarek, pielęgniarzy, studentów, innych medyków ale także dla przeciętnego Kowalskiego. Chciałam pokazać Pielęgniarstwo z takiej strony, która spowodowałaby, że przynajmniej trzech z dziesięciu Kowalskich zanim znów wypali tekst /trzeba się było uczyć/ – zastanowi się przynajmniej przez chwilę. Rozwój tego bloga dla mnie samej jest wielkim zaskoczeniem. Medialność stała się dla mnie przekleństwem, ale też ogromną możliwością. Znalazła się grupa osób mówiących – /ale masz parcie na szkło!/, /co ty wiesz o pielęgniarstwie w takim wieku?/, /gwiazdeczka się wymądrza/. Znaleźli się też tacy, którzy wspierali i wspierają – za co bardzo Wam dziękuję, bo to miejsce tworzycie Wy. Zabolało kilka razy podczas czytania komentarzy czy wiadomości. Wielokrotnie się wzruszyłam. Pisanie daje mi napęd. Dostałam ogromną szansę – napisanie książki, udział w wywiadach, udział w odcinku 7 metrów pod ziemią, prowadzenie wykładów, udział w kampaniach, mówienie głośno o tym co ważne, czym się zajmuje pielęgniarka. To wszystko nie jest możliwością dla mnie. To jest możliwość dla NAS. Dla naszej grupy zawodowej. A co mogę wiedzieć o pielęgniarstwie w takim wieku? Pewnie niewiele w porównaniu do bardziej doświadczonych pielęgniarek. Ale staram się uczyć, czytać i obserwować. Staram się ważyć słowa. Łapać dystans. Weryfikować moje poglądy. Zawsze jestem otwarta na dyskusje z Wami. Na Wasze zdanie. Nawet nie wiecie jak cieszy mnie to, że jest Was tutaj już 13k. Nie jesteście kreseczką w wykresach ze statystyk, liczbą serduszek czy lików pod postami. Jesteście dla mnie rozpoznawalni. Może nawet nie wiecie, ale kojarze Wasze twarze ze zdjęć profilowych. ;)

Na zakończenie…

Kończąc, chcę Wam opowiedzieć jedną z najtrudniejszych sytuacji w moim krótkim stażu pracy. Nie była to jakaś super-długa reanimacja. Nie była to płacząca rodzina. Okazało się, że największą trudność stworzyła dla mnie właśnie rozpoznawalność. Wyobraźcie sobie tą sytuację. Jest 19.00. Rozpoczynacie dyżur i przejmujecie opiekę nad bardzo młodą dziewczyną. Młodszą ode mnie. Stan jest bardzo ciężki. Przy łóżku siedzi jej narzeczony, za kilka miesięcy miał się odbyć ich wyjątkowy dzień. Podchodzę i mówię /Dzień dobry. Nazywam się Weronika Nawara. Jestem pielęgniarką i dziś zajmuję się pana narzeczoną/. I w tym momencie słyszę coś co zbija mnie z nóg na cały dyżur. /Ale my Panią znamy! Oglądaliśmy wywiad w 7 metrów pod ziemią. Cieszę się, że Pani jest. Narzeczona chciała Panią poznać./ i zwracając się w stronę nieprzytomnej dziewczyny mówi /Słyszysz? tak chciałaś panią poznać! No proszę Cię. Obudź się./ Nie dałam rady. Musiałam wyjść. Ta pacjentka zmarła tydzień później. Na moim dyżurze.